W dzisiejszym świecie Ludobójstwo Asyryjczyków to temat, który wzbudza duże zainteresowanie i debatę w różnych sektorach społeczeństwa. Wpływ Ludobójstwo Asyryjczyków został odnotowany w takich obszarach jak gospodarka, polityka, kultura i technologia, generując nieskończoną liczbę różnych opinii i perspektyw. Od momentu pojawienia się Ludobójstwo Asyryjczyków jest przedmiotem studiów i badań prowadzonych przez ekspertów w tej dziedzinie, którzy starają się zrozumieć jego implikacje i konsekwencje w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej. W tym artykule szczegółowo zbadamy zjawisko Ludobójstwo Asyryjczyków, analizując jego przyczyny, skutki i możliwe rozwiązania, aby rzucić światło na temat, który do dziś jest źródłem kontrowersji i refleksji.
Ludobójstwo Asyryjczyków, znane również jako Sayfo, Seyfo lub Sejfo (syr. ܣܝܦܐ, dosł. miecz; inna używana nazwa to syr. ܩܛܠܥܡܐ, ludobójstwo) – masowa rzeźludności asyryjskiej w Imperium Osmańskim i sąsiedniej Persji, dokonana przez wojska tureckie podczas I wojny światowej. W tym samym czasie władze tureckie prowadziły również podobnie ludobójczą politykę wobec Ormian (ok. 1,5 miliona ofiar) i Greków (450–750 tysięcy zabitych). Dokładna liczba ofiar wśród Asyryjczyków jest trudna do oszacowania, przyjmuje się, że zamordowanych mogło zostać nawet do 300 tysięcy osób.
Sytuacja polityczna przed I wojną światową
Druga połowa XIX w. przyniosła szereg zmian w przeżywającym kryzys Imperium osmańskim. Nieudany eksperyment z liberalizmem sułtana Abdülhamida II, który po początkowym zainteresowaniu parlamentaryzmem chciał powrócić do rządów absolutnych, co doprowadziło do konfliktu z młodoturkami. Zablokowanie przez sułtana reform zaowocowało niezadowoleniem społecznym, któremu Abdülhamid (nazywany „krwawym sułtanem”) chciał dać ujście poprzez podsycanie niepokojów i wskazywanie na Ormian i innych chrześcijan jako na źródło kryzysu państwa. Polityce wyniszczania mniejszości sprzyjał też nacjonalizm i nietolerancja religijna, które rozpowszechniły się wśród mieszkańców głównie „tureckiej” części imperium.
Przebieg
Akcja wojsk tureckich i sprzymierzonych z nimi grup Kurdów polegała na pacyfikowaniu regionów (Hakkari, Şırnak, Mardin, Jeziora Wan, Urmia) zamieszkiwanych przez chrześcijańskich Asyryjczyków, w czasie których dokonywano masowych mordów mieszkańców. Stosowano także tzw. „deportacje” (przez świadków nazywane „marszami śmierci”), w czasie których ludność cywilna umierała z głodu i pragnienia, a celem ich były najczęściej pustynie syryjskie.
Oficjalne uznanie zbrodni za ludobójstwo
Zbrodnię na Asyryjczykach oficjalnie uznały za ludobójstwo:
marzec 2020 – władze Arizony (USA), uznając jednocześnie dzień 7 sierpnia za Dzień Pamięci o Ludobójstwie Asyryjczyków.
Upamiętnienie
Pomniki upamiętniające ofiary ludobójstwa Asyryjczyków znajdują się we Francji, Australii, Szwecji, Armenii, Belgii, Grecji i Stanach Zjednoczonych. Szwedzki rząd zobowiązał się pokryć wszystkie wydatki związane z budową pomnika po silnym lobbingu ze strony licznej tamtejszej społeczności asyryjskiej.
Turecki konsul generalny w Sydney wyraził niezadowolenie z powodu odsłonięcia pomnika w mieście. 30 sierpnia 2010, zaledwie 23 dni po odsłonięciu, pomnik został zdewastowany przez nieznanych sprawców, którzy namalowali na obiekcie półksiężyc i gwiazdę. 15 kwietnia 2016 obiekt został zdemolowany po raz drugi.
Opinie na temat ludobójstwa we współczesnej Turcji
We współczesnej Turcji istnieją różne poglądy na temat ludobójstwa Asyryjczyków. W 2015 r. turecka gazeta „Agos” nazwała te wydarzenia „ludobójstwem”. W 2012 r. dziennikarz Mehmet Alaca w swoim artykule opublikowanym w liberalnym „Radikal” określił wydarzenia jako „Seyfo” i napisał, że w czasie I wojny światowej zamordowano i wydalono dziesiątki tysięcy Asyryjczyków.
Historyk Bülent Özdemir z Uniwersytetu w Balıkesir zwrócił uwagę na „asyryjską rebelię” w Midyat w 1915 r. i powiedział, że Imperium Osmańskiego nie można w jakikolwiek sposób oskarżać o dokonanie ludobójstwa na Asyryjczykach. Naukowiec stwierdził także, że sfabrykowanie zbrodni stało się częścią asyryjskiego procesu budowania tożsamości.
↑Na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 delegacja asyro-chaldejska stwierdziła, że jej straty wyniosły 250 000 ludzi (około połowy przedwojennej populacji).