Dzisiaj chcemy porozmawiać o Szymon Bogumił Zug, temacie, który zyskał duże znaczenie w ostatnich latach. Szymon Bogumił Zug to problem, który dotyka ludzi w każdym wieku, każdej płci i narodowości, ponieważ wykazano, że ma znaczący wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od momentu pojawienia się Szymon Bogumił Zug wywołał liczne debaty, badania i zmiany w różnych obszarach, co skłania nas do refleksji nad jego znaczeniem i wpływem na dzisiejsze społeczeństwo. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ Szymon Bogumił Zug i jego konsekwencje na przyszłość.
Projektant wielu klasycystycznych budowli w Polsce, tworzył w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVIII wieku. W krajobrazowych założeniach ogrodowych reprezentował nurt preromantyczny. Sprawował opiekę architektoniczną nad Arsenałem warszawskim. Jego założenia ogrodowe to obok Arkadii Młociny (od ok. 1760 r.), Solec (1772 r.), Powązki (ok. 1772 r.), Mokotów (ok. 1775 r.), park na Książęcem (ok. 1776 r.) i na Górze (ok. 1779 r.). W tych ogrodach wzniósł szereg pawilonów, z których niektóre istnieją do dziś.
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 5, grób 19). Pierwotny nagrobek Zuga nie zachował się. W setną rocznicę śmierci (1907 r.) staraniem parafian został ufundowany nowy w postaci żeliwnego krzyża stojącego na cokole z piaskowca.
Grób Szymona Bogumiła Zuga na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie
Kock – Pałac Jabłonowskiej (1770)
Kock - kościół i ratusz
Uwagi
↑Na nagrobku widnieje data 20 listopada. Te datę podaje także: Stanisław Łoza, Architekci i budowniczowie w Polsce, Warszawa 1954, s. 346
↑Na nagrobku widnieje data 20 listopada. Te datę podaje także: Stanisław Łoza, Architekci i budowniczowie w Polsce, Warszawa 1954, s. 346
Przypisy
↑ abcWielka Encyklopedia PWN. Tom. 30. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 448. ISBN 83-01-14365-7.
↑Elżbieta Charazińska: Ogród Saski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 47. ISBN 83-01-00061-9.
↑Ludwik Hass: Sekta farmazonii warszawskiej : pierwsze stulecie wolnomularstwa w Warszawie (1721–1821). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1980, s. 164. ISBN 83-06-00239-3.
↑Bożena Wierzbicka: Gmachy i wnętrza sejmowe w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998, s. 121. ISBN 83-7059-285-6.
↑ abEncyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1023. ISBN 83-01-08836-2.
↑ abAndrzej Cereniewicz: Cmentarze ewangelickie w Warszawie. Przewodnik praktyczny. Warszawa: Wydawnictwo FotoArtPrint, 2011, s. 22. ISBN 978-83-931773-3-2.