_ _    _ _____  ___   __                       
 __      _(_) | _(_)___ / ( _ ) / /_   ___ ___  _ __ ___  
 \ \ /\ / / | |/ / | |_ \ / _ \| '_ \ / __/ _ \| '_ ` _ \ 
  \ V  V /| |   <| |___) | (_) | (_) | (_| (_) | | | | | |
   \_/\_/ |_|_|\_\_|____/ \___/ \___(_)___\___/|_| |_| |_|

Wyżyna Środkowosyberyjska

Dziś Wyżyna Środkowosyberyjska to temat, który budzi duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach. Od polityki po naukę i technologię, Wyżyna Środkowosyberyjska przykuł uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. W tym artykule przeanalizujemy implikacje i reperkusje Wyżyna Środkowosyberyjska, a także jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Zbadamy różne perspektywy i opinie na ten temat, aby zapewnić pełny i wzbogacający przegląd tego bardzo istotnego tematu. Od swoich początków po ewolucję Wyżyna Środkowosyberyjska odegrał kluczową rolę w historii i rozwoju ludzkości, a jego wpływ będzie nadal tematem dyskusji przez wiele lat.
Wyżyna Środkowosyberyjska
Среднесибирское плоскогорье
ilustracja
Państwo

 Rosja

Wysokość

500–700 m n.p.m.

Rodzaj obiektu

Wyżyna

Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wyżyna Środkowosyberyjska”
Ziemia68°00′00″N 95°00′00″E/68,000000 95,000000

Wyżyna Środkowosyberyjska (ros. Среднесибирское плоскогорье Sriedniesibirskoje płoskogorje) – rozległa wyżyna w azjatyckiej części Rosji, pomiędzy Niziną Zachodniosyberyjską i rzeką Jenisej na zachodzie, a Niziną Środkowojakucką i rzeką Leną na wschodzie oraz Niziną Północnosyberyjską na północy i Sajanami na południu.

Powierzchnia około 3,5 mln km². Średnia wysokość 500–700 m n.p.m. W najwyższej, północno-zachodniej części wyżyny znajdują się góry Putorana, wznoszące się na wysokość 1701 m n.p.m. (szczyt Kamień).

Wyżyna Środkowosyberyjska ma budowę płytową, jej podłoże stanowi prekambryjska tarcza krystaliczna, pokryta młodszymi osadami i licznymi pokrywami lawowymi. Wydźwignięta na zachód obniża się stopniowo ku południowemu wschodowi. Obejmuje łagodnie pofalowane lub spłaszczone międzyrzecza, rozcięte głębszymi i pełnych progów doliny rzek (znaczne zasoby energii wodnej). Główne rzeki: Angara, Podkamienna Tunguzka, Dolna Tunguzka (dopływ Jeniseju) oraz górna Lena z Wilujem.

Klimat umiarkowany chłodny, skrajnie kontynentalny: roczna amplituda temperatury przekracza 60 °C. Suma opadów dochodzi do 500 mm.

W części północnej występuje roślinność tundrowa, ku południowi przechodząca w lasotundrę, w środkowej części wyżyny występuje tajga, natomiast w południowej występują lasostepy i stepy.

Występują tam bogate złoża surowców mineralnych, m.in. węgiel kamienny, węgiel brunatny (Tunguskie Zagłębie Węglowe), rudy niklu, miedzi, platyny (Norylsk), diamentów (Mirnyj oraz Ajchał), złota, grafitu, żelaza, boksytów, ropy naftowej i soli kamiennej.

Bibliografia

  • S.P.Susłow Geografia fizyczna azjatyckiej części ZSRR, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1961
  • Zdzisław Czeppe, Jan Flis, Rodion Mochnacki Geografia fizyczna świata. Podręcznik dla studentów geografii uniwersytetów i wyższych szkół pedagogicznych, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1966, wyd. I
  • Józef Szaflarski (red.) Słownik geografii świata. Tom I. A–M, Wiedza Powszechna, Warszawa 1977, wyd. II
  • Józef Szaflarski (red.) Słownik geografii świata. Tom I. N–Z, Wiedza Powszechna, Warszawa 1977, wyd. II
  • Jan Mityk Geografia fizyczna części świata (zarys fizjograficzny), Państwowe Wydawnictwa Naukowe, Warszawa 1982, wyd. V
  • Włodzimierz Mizerski, Geologia regionalna kontynentów, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, ISBN 83-01-14339-8, OCLC 749830199.
Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot