_ _    _ _____  ___   __                       
 __      _(_) | _(_)___ / ( _ ) / /_   ___ ___  _ __ ___  
 \ \ /\ / / | |/ / | |_ \ / _ \| '_ \ / __/ _ \| '_ ` _ \ 
  \ V  V /| |   <| |___) | (_) | (_) | (_| (_) | | | | | |
   \_/\_/ |_|_|\_\_|____/ \___/ \___(_)___\___/|_| |_| |_|

Wzgórza Szeskie

W dzisiejszym świecie Wzgórza Szeskie stał się tematem o wielkim znaczeniu i znaczeniu dla różnych sektorów społeczeństwa. Z biegiem czasu Wzgórza Szeskie zyskuje coraz większe znaczenie, generując znaczący wpływ na różne aspekty codziennego życia. Jej konsekwencje rozciągają się od sfery osobistej, zawodowej i społecznej. Zainteresowanie Wzgórza Szeskie rośnie, budząc zainteresowanie i ciekawość zróżnicowanej i różnorodnej publiczności. Biorąc pod uwagę tę rosnącą uwagę, konieczne jest głębsze zagłębienie się w temat Wzgórza Szeskie i zbadanie różnych perspektyw i wymiarów, które go otaczają.
Wzgórza Szeskie
ilustracja
Mapa regionu
Megaregion

Niż Wschodnioeuropejski

Prowincja

Niż Wschodniobałtycko-Białoruski

Podprowincja

Pojezierza Wschodniobałtyckie

Makroregion

Pojezierze Mazurskie

Mezoregion

Wzgórza Szeskie

Zajmowane
jednostki
administracyjne

Polska:
– woj. warmińsko-mazurskie

Wzgórza Szeskie, Szeski Garb (842.85) (niem.: Seesker Höhen) – mezoregion fizycznogeograficzny w północno-wschodniej Polsce, północno-wschodnia część Pojezierza Mazurskiego, najmniejsza i najwyżej wzniesiona. Powierzchnia 401 km², rozciąga się w układzie południkowym na przestrzeni ok. 30 km, między Oleckiem a Gołdapią. Nazwa wzgórz pochodzi od nazwy wsi Szeszki.

Wzgórza Szeskie, stanowiące ciąg moren czołowych, odznaczają się wyraźnym garbem w krajobrazie. Teren znajduje się na styku dwóch wielkich lobów lodowcowych, mazurskiego i litewskiego (niemnowego). W rzeźbie dużą rolę odgrywają wzgórza kemowe, w tym wysokie kemy ilaste.

W północnej części wysokości względne przekraczają 100 m. Najwyższym wzniesieniem jest Góra Szeska (309 m n.p.m.) – trzecie pod względem wysokości wzgórze polskich pojezierzy (po Wieżycy i Dylewskiej Górze). Na północ od niej ciągnie się pas wzgórz, których kulminację stanowią: Góra Rudzka (284 m n.p.m.), Góra Tatarska (308 m n.p.m.), Gołdapska Góra (pot. Piękna Góra) (272 m n.p.m.).

Jezior w zasadzie brak, występują tylko na obrzeżeniu. Występują tu małe zagłębienia bezodpływowe, wypełnione wodą lub zabagnione, oraz liczne strumienie o znacznych spadkach. W czasie burz strumienie te mogą powodować erozję gleby.

Klimat obszaru jest wyraźnie chłodniejszy (o 0,5–1 st.C) i wilgotniejszy w porównaniu z otaczającymi terenami, roczne opady przekraczają 700 mm. Ukształtowanie terenu i długo zalegająca pokrywa śnieżna umożliwia uprawianie tutaj narciarstwa zjazdowego (m.in. na Górze Gołdapskiej istnieje Centrum Sportowo-Rekreacyjne Piękna Góra).

Brak jest większych kompleksów leśnych. Na obszarze Wzgórz znajdują się rezerwaty przyrody:

Region odznacza się niewielką gęstością zaludnienia, brak jest większych osiedli.

Przypisy

  1. ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: PWN, 2002, s. 114-115, ISBN 83-01-13897-1.

Bibliografia

  • Jan Bałdowski „Warmia i Mazury, mały przewodnik” Wydawnictwo Sport i Turystyka Warszawa 1977 s. 208
Mezoregiony Pojezierza Mazurskiego
Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot